Ben Cloots

LANDSCHAPPELIJKHEID

Als ik het over het werk van ben Cloots wil hebben, denk ik in de eerste plaats aan
'Landschappelijkheid'
Voor mij is er tussen landschap en landschappelijkheid net zo'n wezenlijk verschil als tussen de begrippen ervaring en beleving.
             Wie door een landschap wandelt, of fietst, laat een spoor na, een voetafdruk, een bandafdruk. Hij of zij ervaart traagzaam de objectieve aspecten van het landschap, de stijgende weg, het daiende pad, recht of kronkelend, de kleur van de planten, het geluid van de vogels,.--
De wandelaar voelt de lichte bries, trotseert desgevallend de regen, beschermt zich tegen de zon. Maar het landschap neemt op intense wijze, door de poriën heen, onuitwisbaar bezit van de wandelaar.
Als het landschap bezit neemt van Ben dan spreek ik van ervaring.
            In het atelier herbeleeft hij het landschap en herleidt het ais kunstenaar, via zijn artistieke benadering tot een kunstwerk dat de anekdote overschrijdt maar wel appelleert aan alle aspecten die van een landschap een landschap maken.
Zo toont Ben in zijn werk niet de Alpen of de Vogezen maar vormen die bergachtigheid oproepen, hij toont geen cumulus of cirruswolken, maar gebruikt vormen die wolkachtig zijn. Als er tenminste al wolken zijn.
            M.a.w. hij gebruikt zijn ervaringen en zijn beleving van de landschappen om te komen tot haast abstracte werken waarin niets is wat het lijkt en waarin de algemeenheid de specificiteit van het landschap overstijgt en verwordt tot landschappelijkheid die niet gebonden is aan plaats of tijd.
Dat is een hele belangrijke en, voor mij althans, intrigerende stap.
            Voor de realisatie van zijn werk kiest Ben Cloots niet voor de rechtstreekse weg van potlood, pen of penseel op papier en doek, maar voor de omweg om via transparante, elkaar overlappen kleurpartijen een gelaagdheid te creëren die hij aanvult met persoonlijke schriftuur en het aan brengen van tekens die de vormen en de richtingen in de compositie accentueren.
Dat de omweg niet altijd de snelste weg is, weten we en uiteraard ook niet de kortste weg, maar soms, bijna vast en zeker is hij heel dikwijls de meest verrassende, de meest interessante weg, die openbaart en klaarheid schenkt De wandeling is rond.
Zijn werken moet je van kortbij bekijken, van links naar rechts, van boven naar onder, je moet ze bewandelen en op zoek gaan naar het spoor van de maker, je moet er in vertoeven. En dan zal je naast de landschappelijkheid wellicht ook de stilte ontdekkenSTILTE
De stilte is naast landschappelijkhejd een tweede woord dat volgens mij zijn landschappen typeert en dat ik hier sterk wil benadrukken. lk beschouw Ben Cloots als een stilte wandelaar die met respect het landschap bewandelt.

Bob Stikkers  “ copain de route “